สาธารณรัฐนามิเบีย
Republic of Namibia

ข้อมูลทั่วไป

ที่ตั้ง ตั้งอยู่บริเวณชายฝั่งตะวันตกในแอฟริกาตอนใต้ ทิศเหนือมีพรมแดนติด แองโกลาและแซมเบีย ทิศตะวันออกติดบอตสวานา แอฟริกาใต้และซิมบับเว ทิศใต้ติดแอฟริกาใต้ ทิศตะวันตกติดมหาสมุทรแอตแลนติก

พื้นที่ 824,269 ตารางกิโลเมตร

เมืองหลวง กรุงวินด์ฮุก (Windhoek)

ประชากร 2.3 ล้านคน (ปี 2554) ประกอบด้วยชนเผ่า Ovambo ร้อยละ 50  Kavangos ร้อยละ 9     Herero ร้อยละ 7  Damara ร้อยละ 7 และเผ่าอื่นๆ ร้อยละ 14.5 

ภูมิอากาศ กึ่งทะเลทราย ร้อน แห้งแล้ง และมีฝนตกชุกในบางพื้นที่

ภาษาราชการ ภาษาอังกฤษ

ศาสนา คริสต์ ร้อยละ 80-90 (ส่วนใหญ่เป็นนิกายลูเธอร์แรน) ความเชื่อดั้งเดิม  ร้อยละ 10-20 

หน่วยเงินตรา  ดอลลาร์นามิเบีย (Namibian Dollar - NAD) อัตราแลกเปลี่ยน 1 NAD เท่ากับ 3.84 บาท (ณ วันที่ 15 พฤษภาคม 2555)

ผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ 13.20 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ (ปี 2554)

รายได้ประชาชาติต่อหัว 7,276.0 ดอลลาร์สหรัฐ (ปี 2554)

การขยายตัวทางเศรษฐกิจ ร้อยละ 4.2 (ปี 2554)

ระบอบการปกครอง ประชาธิปไตยแบบสาธารณรัฐ เป็นระบบสองสภา โดยมีประธานาธิบดี ซึ่งมาจากการเลือกตั้งเป็นประมุข ดำรงตำแหน่งวาระละ 5 ปี แต่ไม่เกิน 2 วาระ และมีนายกรัฐมนตรีที่มาจากการแต่งตั้งโดยประธานาธิบดีเป็นผู้นำรัฐบาล ประธานาธิบดีคนปัจจุบันคือ นายฮิฟิเกพุนเย ลูคัส โพฮัมบา (Hifikepunye Lucas Pohamba) (ดำรงตำแหน่งเมื่อวันที่ 4 ธันวาคม 2552 เป็นสมัยที่สอง) นายกรัฐมนตรีคนปัจจุบันคือ นายนาฮาส กิเดียน อังกูลา (Nahas Gideon Angula) (ดำรงตำแหน่งเมื่อวันที่ 21 มีนาคม 2548)

นโยบายของรัฐบาลชุดปัจจุบัน

การเมืองการปกครอง

นามิเบียปกครองในระบอบประชาธิปไตยแบบสาธารณรัฐ มีประธานาธิบดีที่มาจากการเลือกตั้งโดยตรงจากประชาชน เป็นประมุข ดำรงตำแหน่งวาระละ 5 ปี แต่ไม่เกิน 2 วาระ และมีนายกรัฐมนตรีที่มาจากการแต่งตั้งโดยประธานาธิบดี เป็นผู้นำรัฐบาล คณะรัฐมนตรีได้รับการคัดเลือกจากสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรและได้รับการแต่งตั้งโดยประธานาธิบดี ฝ่ายนิติบัญญัติเป็นระบบสองสภา ประกอบด้วยสมาชิกคณะมนตรีแห่งชาติจำนวน 26 ที่นั่ง (คัดเลือกจากสมาชิกคณะมนตรีแห่งภูมิภาค 13 ภูมิภาค ๆ ละ 2 ที่นั่ง โดยสมาชิกคณะมนตรีแห่งภูมิภาคมาจากการเลือกตั้ง มีวาระ 6 ปี) และสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจำนวน 72 ที่นั่ง ซึ่งมาจากการเลือกตั้ง มีวาระ 5 ปี ฝ่ายตุลาการประกอบด้วยศาลสูงสุดเพียงศาลเดียว โดยที่ผู้พิพากษามาจากการเสนอชื่อของคณะกรรมการตุลาการ และแต่งตั้งโดยประธานาธิบดี

นามิเบียเคยตกเป็นอาณานิคมของสหพันธรัฐเยอรมนีเมื่อปี 2427 (ค.ศ.1884) และเป็นที่รู้จักในนาม German South-West Africa (ยกเว้นเขต Walvis Bay ซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของสหราชอาณาจักร)  โดยเป็นความพยายามในการลดทอนการแผ่ขยายอำนาจของสหราชอาณาจักรในภูมิภาคแอฟริกาตอนใต้  ต่อมา ในช่วงปี 2447-2450 (ค.ศ.1904-1907) ชาว Herero และ Nama ได้ร่วมกันต่อสู้กับเจ้าอาณานิคม จนนำไปสู่การสังหารล้างเผ่าพันธุ์ (genocide) เป็นผลให้มีผู้เสียชีวิตเป็นชาว Herero กว่า 10,000 คน และ ชาว Nama อีกเกือบ 100,000 คน (รวมแล้วมีจำนวนกว่า 3 ใน 4 ของจำนวนประชากรทั้งหมดในขณะนั้น) ภายหลังจากที่สหพันธรัฐเยอรมนีแพ้สงครามโลกครั้งที่ 1 นามิเบียจึงตกเป็นเขตปกครองของสาธารณรัฐแอฟริกาใต้

ในปี 2509 (ค.ศ.1966) กลุ่ม South-West Africa People’s Organisation (SWAPO) และ กลุ่ม People’s Liberation Army of Namibia (PLAN) ทำสงครามเพื่ออิสรภาพกับกองกำลังของแอฟริกาใต้ สงครามดังกล่าวยืดเยื้อไปจนถึงปี 2531 (ค.ศ.1988) เมื่อแอฟริกาใต้ยอมรับแผนสันติภาพในภูมิภาคแอฟริกาตอนใต้ของสหประชาชาติ นามิเบียได้รับเอกราชอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 20 มีนาคม 2533 (ค.ศ.1990) และต่อมา ได้ควบรวมกับเขต Walvis Bay ภายหลังจากการสิ้นสุดนโยบายการแบ่งชนชั้น Apartheid ในแอฟริกาใต้เมื่อปี 2537 (ค.ศ.1994)

หลังจากที่แอฟริกาใต้ถอนกำลังออกจากนามิเบีย สหประชาชาติได้เข้ามากำกับดูแลการเลือกตั้งเมื่อเดือนกันยายน 2532 (ค.ศ.1989) ผลปรากฏว่า SWAPO ได้รับเสียงข้างมาก กว่าร้อยละ 57 ซึ่งน้อยกว่า  การคาดการณ์ของหลายฝ่าย ส่วนหนึ่งเนื่องจากพรรค Democratic Turnhalle Alliance (DTA) พรรคคู่แข่งหลัก ได้รับการสนับสนุนในทางลับจากแอฟริกาใต้ ซึ่งสมาชิกส่วนใหญ่เคยมีส่วนร่วมในการปกครองนามิเบียในช่วงที่อยู่ภายใต้การปกครองของแอฟริกาใต้ ท่ามกลางความขัดแย้งระหว่างกัน ทั้งสองพรรคได้ร่วมให้ความเห็นชอบต่อร่างรัฐธรรมนูญ โดยเฉพาะในประเด็นอำนาจการบริหารเบ็ดเสร็จของประธานาธิบดี และมีมติเอกฉันท์ให้  นายแซม นูโจมา (Sam Nujoma) หัวหน้าพรรค SWAPO ในขณะนั้น ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีคนแรกของ  นามิเบีย ซึ่งต่อมา ประธานาธิบดีนูโจมาลงสมัครและชนะการเลือกตั้งในปี 2537 และ 2542 และพรรค SWAPO ได้รับเสียงข้างมากในสภาผู้แทนราษฎรมาโดยตลอด

นายฮิฟิเกพุนเย ลูคัส โพฮัมบา (Hifikepunye Lucas Pohamba) จากพรรค SWAPO ได้รับชัยชนะในการเลือกตั้งประธานาธิบดีครั้งล่าสุดเมื่อเดือนพฤศจิกายน 2547 (ค.ศ.2004) และได้รับแต่งตั้งให้เป็นประธานาธิบดีเป็นสมัยแรกต่อจากนายนูโจมา ซึ่งปัจจุบันนี้ ยังคงดำรงตำแหน่งหัวหน้าพรรคและยังคงมีบทบาทสำคัญในพรรค SWAPO อยู่มาก ในการแต่งตั้งคณะรัฐมนตรีเมื่อเดือนมีนาคม 2548 นายโพฮัมบาได้เลือกบุคคลที่เคยอยู่ในคณะรัฐมนตรีในสมัยรัฐบาลของนายนูโจมาหลายคนให้เข้าร่วมคณะรัฐมนตรี เพื่อลดความแตกแยกภายในพรรค SWAPO และได้ดำเนินนโยบายปราบปรามคอรัปชั่นอย่างเต็มที่เพื่อเรียกคะแนนนิยมให้แก่รัฐบาลของตน

นโยบายการกระจายที่ดินทำกินให้แก่คนพื้นเมือง

นามิเบียเป็นประเทศหนึ่งในทวีปแอฟริกาที่ประสบกับปัญหาความไม่เท่าเทียมกันในการถือครองที่ดิน ในช่วงการได้รับเอกราช คนผิวขาวประมาณ 4,500 คน ถือครองที่ดินในประเทศ คิดเป็นร้อยละ 37 ของที่ดินทั้งหมดของประเทศ รัฐบาลจึงดำเนินนโยบายซื้อที่ดินจากคนผิวขาวเพื่อนำไปแจกจ่ายให้แก่ชาวพื้นเมืองซึ่งเป็นคนผิวดำ โครงการปฏิรูปที่ดินดังกล่าวมีความแตกต่างจากกรณีของซิมบับเวอย่างชัดเจน เพราะพื้นที่ส่วนใหญ่ที่รัฐบาลซื้อคืนนั้น อยู่บนพื้นฐานของความสมัครใจทั้งผู้ซื้อและผู้ขาย และรัฐบาลยึดมั่นในหลักกฎหมายที่กำหนดไว้ในรัฐธรรมนูญ รวมทั้งเล็งเห็นถึงความสำคัญของการรักษาขีดความสามารถทางด้านปศุสัตว์ของประเทศเอาไว้อย่างต่อเนื่อง

เงินกู้ยืมเพื่อสนับสนุนโครงการปฏิรูปที่ดิน

ตัวเลขสถิติของรัฐบาลแสดงให้เห็นว่า อัตราการซื้อคืนที่ดินบนพื้นฐานของความสมัครใจของผู้ซื้อและผู้ขายนั้น สูงและดำเนินไปด้วยความล่าช้า นอกจากนั้น ยังมีการกล่าวหาว่า รัฐบาลเลือกที่จะซื้อคืนที่ดินในเฉพาะบางพื้นที่เท่านั้น ตัวเลขอย่างไม่เป็นทางการแสดงให้เห็นว่า ในปัจจุบัน ที่ดินทำกินประมาณ 1 ใน 5 ของนามิเบียซึ่งอยู่ภายใต้การครอบครองของชาวนามิเบียพื้นเมืองผิวดำ เป็นที่ดินที่ได้จากการซื้อคืนโดยรัฐบาล และเป็นที่ดินส่วนใหญ่ที่ซื้อคืนภายใต้โครงการเงินช่วยเหลือที่เรียกว่า Affirmative Action Loan Scheme (AALS)  ซึ่งบริหารจัดการโดยธนาคารเพื่อการเกษตรนามิเบีย จึงมีการกล่าวหาจากพรรคฝ่ายค้านว่า ผู้มีอำนาจในรัฐบาลและชนชั้นนำของประเทศอาศัยข้อได้เปรียบในการเป็น “ผู้ด้อยโอกาสในอดีต” (previously disadvantaged)   ในการสมัครเพื่อรับสิทธิประโยชน์และเงินกู้ยืมตามโครงการ AALS

เศรษฐกิจและสังคม

นโยบายการลดความยากจนและการสร้างความหลากหลายทางเศรษฐกิจ

เป้าหมายทางเศรษกิจของนามิเบียนับตั้งแต่ที่ได้รับเอกราชคือ การขยายการจ้างงาน การสร้างความหลากหลายทางเศรษฐกิจและลดการพึ่งพาเศรษฐกิจในภาคปฐมภูมิ (primary sector) โดยการกระตุ้นการลงทุนจากต่างชาติในอุตสาหกรรมภาคการผลิต เพื่อเพิ่มมูลค่าสินค้าให้แก่ทรัพยากรธรรมชาติของนามิเบียก่อนการส่งออก รวมถึงอุตสาหกรรมทางด้านการท่องเที่ยวและภาคการเงิน และตั้งแต่ปีที่ผ่านมา รัฐบาลนามิเบียให้ความสำคัญกับโครงการลดความยากจนและขยายการมีส่วนร่วมทางธุรกิจให้แก่ “ผู้ด้อยโอกาสในอดีต” ชาวนามิเบียที่มีจำนวนถึงร้อยละ 95

นโยบายการสนับสนุนให้คนผิวดำมีส่วนร่วมทางธุรกิจ (Black Economic Empowerment - BEE)

โดยทั่วไป รัฐบาลมิได้เข้ามาแทรกแซงทางเศรษฐกิจและมิได้มีการกำหนดขอบเขตขั้นต่ำในการมี  ส่วนร่วมของคนผิวดำและการเป็นเจ้าของในธุรกิจทั้งภาครัฐและเอกชนอย่างชัดเจน อย่างไรก็ดี ในภาคการประมง  ได้มีการกำหนดสัดส่วนการมีส่วนร่วมของชาวพื้นเมืองเพื่อเป็นเงื่อนไขไปสู่การได้รับใบอนุญาตทำการประมงในนามิเบียแล้ว และทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของการมีส่วนร่วมทางเศรษฐกิจของชาวพื้นเมืองมากยิ่งขึ้น รัฐบาลมองว่า BEE มิได้เป็นเพียงแค่กลไกในการปรับโครงสร้างความไม่เท่าเทียมในการเป็นเจ้าของธุรกิจ แต่ยังเป็นยุทธศาสตร์ในการเปลี่ยนแปลงสังคมนามิเบียโดยการเพิ่มโอกาสทางเศรษฐกิจให้แก่ชาวพื้นเมืองด้วย โครงการนี้ประสบความล้มเหลวซึ่งอาจเป็นเพราะความผิดพลาดในการบริหารหรือการฉ้อโกง รัฐบาลนามิเบียถูกวิพากษ์ว่า คนผิวดำที่เป็นชนชั้นนำหรือมีความรู้จักคุ้นเคยกับรัฐบาลนามิเบียเท่านั้นเป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์จากโครงการอย่างเต็มที่

นโยบายดึงดูดการลงทุนของนามิเบีย

ภายหลังได้รับเอกราช นามิเบียพยายามใช้นโยบายด้านภาษีและสิ่งจูงใจทางการเงินเพื่อดึงดูดนักลงทุนต่างชาติให้เข้ามาลงทุน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคการส่งออกและการแปรรูปทรัพยากรธรรมชาติ หน่วยงานส่งเสริมการลงทุน (investment center) ได้ถูกก่อตั้งขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกให้แก่นักลงทุนต่างชาติที่จะเข้าไปลงทุน อย่างไรก็ดี สิ่งจูงใจจากรัฐบาลออกมาในลักษณะทีละเล็กละน้อย มิได้ออกมาเป็น package  จึงขาดการบูรณาการในภาพรวม ในปลายทศวรรษที่ 1990 (ประมาณปี 2530-2532) นามิเบียมีอัตราภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาและภาษีเงินได้นิติบุคคลร้อยละ 35 ซึ่งถือว่าไม่สูงมากนัก แต่ก็ไม่เป็นที่จูงใจสำหรับนักลงทุนต่างชาติ เพราะประเทศเพื่อนบ้านในภูมิภาคเดียวกัน เช่น บอตสวานามีอัตราภาษีที่ต่ำกว่านามิเบีย คือ ประมาณร้อยละ 25

ภาคการบริการ โดยเฉพาะการบริการของรัฐและทางการเงิน เป็นส่วนสำคัญของโครงสร้างทางเศรษฐกิจของนามิเบีย จากข้อมูลของ Economist Intelligence Unit (EIU) ในช่วงปี 2546-2550 ผลิตภัณฑ์ภาคการบริการมีมูลค่ามากกว่าร้อยละ 50 ของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (Gross Domestic Product – GDP) มาโดยตลอด ในขณะที่ภาคเกษตรกรรมและอุตสาหกรรม มีมูลค่าเฉลี่ยประมาณร้อยละ 10 และ 30 ตามลำดับเท่านั้น แม้ว่าประชาชนกว่าร้อยละ 70 ประกอบอาชีพในภาคเกษตรกรรมก็ตาม ผลผลิตของภาคเกษตรกรรมได้รับผลกระทบจากปัญหาความแห้งแล้งบ่อยครั้ง และระบบชลประทานที่ยังมีไม่เพียงพอต่อความต้องการ

นอกจากภาคการบริการแล้ว อุตสาหกรรมเหมืองแร่ก็มีความสำคัญต่อเศรษฐกิจของนามิเบียเช่นกัน ด้วยความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรธรรมชาติ นามิเบียมีแหล่งแร่มากมายหลายชนิดทั่วทั้งประเทศ มีแหล่งแร่เพชรทางด้านใต้-ตะวันตก และบริเวณนอกชายฝั่งทะเล นามิเบียส่งออกแร่ยูเรเนียมเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก นอกจากนี้ ยังมีแหล่งแร่สังกะสี ทองแดง ทองคำ รวมทั้งก๊าซธรรมชาติ จำนวนมาก ดังนั้น การขึ้น-ลงของราคาแร่เหล่านี้ในตลาดโลกมีผลอย่างมากต่อพัฒนาการทางเศรษฐกิจของนามิเบียในภาพรวม

อุตสาหกรรมการประมงมีศักยภาพมาก เนื่องจากนามิเบียมีแนวชายฝั่งเป็นระยะทางถึง 1,600 กม. แต่ได้รับผลกระทบจากภาวะการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิของน้ำในมหาสมุทรและอัตราการจับปลาที่สูงเกินไปภาคอุตสาหกรรมอื่น ๆ ที่สำคัญ คือ อุตสาหกรรมการแปรรูปอาหารและเครื่องดื่ม แต่โดยมากยังคงเป็นอุตสาหกรรมขนาดย่อม แม้ว่าความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรธรรมชาติ โครงสร้างพื้นฐานที่พัฒนาพอสมควรแล้ว และความสามารถในการเข้าถึงแหล่งตลาดต่างประเทศและในภูมิภาค จะมีส่วนช่วยพัฒนาโครงสร้างทางเศรษฐกิจของนามิเบียให้มีความหลากหลายมากยิ่งขึ้น แต่การขาดแคลนแรงงานคุณภาพ ตลาดภายในประเทศมีขนาดเล็ก และอัตราค่าขนส่งภายในประเทศที่สูง ยังคงเป็นอุปสรรคสำคัญ

ในภาพรวม นามิเบียเป็นประเทศที่มีความมั่นคงทางการเมืองและเศรษฐกิจสูง โดยมีระดับการพัฒนาเป็นลำดับที่ 2 รองจากแอฟริกาใต้ในอนุภูมิภาคแอฟริกาตอนใต้ นอกจากนี้ นามิเบียยังเป็นแหล่งก๊าซธรรมชาติ เป็นประเทศผู้ผลิตกระแสไฟฟ้าสำคัญ และมีศักยภาพที่จะเป็นฐานการประกอบธุรกิจและการลงทุนในอนาคตของนักลงทุนต่างชาติในอนุภูมิภาคแอฟริกาตอนใต้

นโยบายต่างประเทศ

ความสัมพันธ์กับประเทศเพื่อนบ้าน

แอฟริกาใต้ ความสัมพันธ์เป็นไปอย่างใกล้ชิด เนื่องจากนามิเบียต้องพึ่งพาแอฟริกาใต้ทางเศรษฐกิจเป็นอย่างมาก แม้ว่านโยบายต่างประเทศของนามิเบียและแอฟริกาใต้ไม่สอดคล้องกันในบางประการ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศก็ยังคงดำเนินไปด้วยดี

แองโกลา ความสัมพันธ์ไม่ค่อยจะราบรื่นนัก เนื่องจากในปี 2536 กลุ่ม National Union for the Total Independence of Angola (UNITA) ซึ่งในอดีตเป็นกลุ่มกำลังต่อต้านรัฐบาลแองโกลาที่นำโดยพรรค Popular Movement for the Liberation of Angola (MPLA) และปัจจุบัน กลายมาเป็นพรรคการเมืองฝ่ายค้านที่ใหญ่ที่สุด กล่าวหาว่า กองกำลังของนามิเบียได้เคยข้ามชายแดนภาคใต้ของแองโกลาเข้าไปช่วยรัฐบาลแองโกลาในสมัยนั้น ต่อสู้กับ UNITA แต่นามิเบียปฏิเสธ ในปี 2537 เกิดการต่อสู้ที่บริเวณชายแดนนามิเบีย-แองโกลา จนกระทั่งนามิเบียประกาศปิดพรมแดน ต่อมา ในปี 2539 ทั้งสองฝ่ายตกลงกันได้ที่จะเพิ่มมาตรการรักษา ความปลอดภัยบริเวณชายแดนร่วมกัน

บอตสวานา ความสัมพันธ์ราบรื่นดี จนกระทั่งเมื่อต้นปี 2539 มีข้อขัดแย้งเรื่องการปักปันเขตแดนบริเวณแม่น้ำโชเบ

ซิมบับเว จากประสบการณ์ร่วมกันในเรื่องการเคลื่อนไหวเพื่อเรียกร้องเอกราชทำให้ทั้งสองประเทศมีความสัมพันธ์ทางการเมืองที่ดี โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างพรรค SWAPO ของนามิเบียและ   พรรค Zimbabwe African National Union – Patriotic Front (ZANU-PF) ของซิมบับเว ซึ่งเป็นพรรครัฐบาลของทั้งสองประเทศ รวมทั้งนายนูโจมา ประธานาธิบดีนามิเบียเอง ก็มีความสัมพันธ์ส่วนตัวที่ใกล้ชิดกับนายโรเบิร์ต  มูกาเบ (Robert Mugabe) ประธานาธิบดีซิมบับเวอย่างยิ่ง นอกจากนั้น รัฐมนตรีจากพรรค SWAPO บางคนยังให้การสนับสนุนนโยบายการเข้ายึดครองที่ดินของรัฐบาลซิมบับเวอย่างเต็มที่ ในด้านความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ทั้งสองประเทศยังร่วมกันส่งกองกำลังไปให้การสนับสนุนประธานาธิบดีสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโกในการต่อสู้กับกลุ่มกบฎเมื่อปี 2538

ความสัมพันธ์ในกรอบเวทีพหุภาคี

นามิเบียเป็นสมาชิกองค์การระหว่างประเทศที่สำคัญ อาทิ องค์การสหประชาชาติ กลุ่ม G-77 กลุ่มประเทศไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด (Non-aligned Movement - NAM) สหภาพแอฟริกา (African Union - AU) สหภาพศุลกากรแอฟริกาใต้ (Southern African Customs Union - SACU) ประชาคมด้านการพัฒนาแห่งภูมิภาคแอฟริกาตอนใต้ (Southern African Development Community - SADC)

ความสัมพันธ์กับประเทศไทย

ความสัมพันธ์ทั่วไป

การทูต

ไทยได้สถาปนาความสัมพันธ์ทางการทูตกับนามิเบียเมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน 2533 (ค.ศ.1990) และไทยได้มอบหมายให้สถานเอกอัครราชทูต ณ กรุงพริทอเรีย มีเขตอาณาครอบคลุมนามิเบีย เอกอัครราชทูตไทยประจำสาธารณรัฐนามิเบียคนปัจจุบันคือ นายนนทศิริ บุรณศิริ โดยมีถิ่นพำนัก ณ กรุงพริทอเรีย และได้แต่งตั้งนายกาเบรียล วาเฮงโก (Dr. Gabriel Uahengo) เป็นกงสุลกิตติมศักดิ์ไทยประจำนามิเบีย ฝ่ายนามิเบียได้มอบหมายให้สถานเอกอัครราชทูตนามิเบียประจำมาเลเซีย มีเขตอาณาครอบคลุมประเทศไทย เอกอัครราชทูตสาธารณรัฐนามิเบียประจำประเทศไทยคนปัจจุบันคือ นายเกบฮาร์ด เบนจามิน คันดังกา (Gebhard Benjamin Kandanga) โดยมีถิ่นพำนัก ณ กรุงกัวลาลัมเปอร์ และได้แต่งตั้งนางนลินี ทวีสิน เป็นกงสุลกิตติมศักดิ์นามิเบียประจำประเทศไทย

เศรษฐกิจ

การค้า

ในปี 2554 ไทยและนามิเบียมีมูลค่าการค้ารวม 11.43 ล้านดอลลาร์สหรัฐ โดยไทยส่งออก 7.9 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และนำเข้า 3.53 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ไทยขาดดุลการค้า 4.34 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ทั้งนี้ มูลค่าการค้ารวม ไทย-นามิเบีย มีแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ยังมีปริมาณไม่มากนัก สินค้าส่งออกหลักของไทย อาทิ รถยนต์ อุปกรณ์และส่วนประกอบ เคหะสิ่งทอ ข้าว เครื่องนุ่งห่ม อาหารทะเลกระป๋องและแปรรูป  ผลิตภัณฑ์ยาง สินค้าที่ไทยนำเข้าจากนามิเบียคือ สินแร่โลหะอื่น ๆ เศษโลหะและผลิตภัณฑ์ สัตว์น้ำสด แช่เย็น แช่แข็ง แปรรูปและกึ่ง เหล็ก เหล็กกล้าและผลิตภัณฑ์

การลงทุน

ยังไม่ปรากฏข้อมูลการลงทุนระหว่างกัน

การท่องเที่ยว

ในปี 2553 มีชาวนามิเบียเดินทางมาไทย จำนวน 371 คน และไม่มีคนไทยอยู่ในนามิเบีย    

ความร่วมมือทางวิชาการ

รัฐบาลไทยเสนอให้ทุนฝึกอบรมแก่เจ้าหน้าที่ของนามิเบียภายใต้โครงการหลักสูตรฝึกอบรมนานาชาติประจำปี (Annual International Training Course – AITC) มาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าฝ่ายนามิเบียจะมีความสนใจในด้านเกษตรกรรม การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ และการท่องเที่ยวของไทย แต่ยังไม่เคยส่งผู้แทนเข้าร่วมโครงการดังกล่าว

เมื่อต้นปี 2550 ไทยได้จัดการฝึกอบรมหลักสูตรการวิเคราะห์สารชีวพิษในสัตว์น้ำ รวมทั้งการดูงานแหล่งเลี้ยงหอยสองฝา ณ สันติมานะฟาร์ม และศูนย์วิจัยและตรวจสอบคุณภาพน้ำและผลิตภัณฑ์สัตว์ในจังหวัดสุราษฎร์ธานีให้แก่ผู้เชี่ยวชาญชาวนามิเบียจำนวน 2 คน ภายหลังการฝึกอบรม ฝ่ายนามิเบียแสดงความสนใจที่จะก่อสร้างห้องทดลองและสั่งซื้ออุปกรณ์จากไทย และขอความร่วมมือจากไทยให้ส่งผู้เชี่ยวชาญไปช่วยติดตั้งและถ่ายทอดประสบการณ์ แต่จนกระทั่งบัดนี้ ฝ่ายนามิเบียยังไม่ได้ติดต่อฝ่ายไทยอย่างเป็นทางการแต่อย่างใด

ปัจจุบัน ไทยและนามิเบียอยู่ระหว่างการเสริมสร้างความร่วมมือทางวิชาการระหว่างสถาบันอุดมศึกษาของทั้งสองประเทศ โดยล่าสุด ไทยได้เชิญอธิการบดีและผู้บริหารจาก Polytechnic of Namibia มาดูงานมหาวิทยาลัยในไทย ระหว่างวันที่ 22-28 กุมภาพันธ์ 2553 และได้มีการลงนามในบันทึกความตกลง (Memorandum of Agreement) กับมหาวิทยาลัยของไทย 3 แห่ง ได้แก่ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น และมหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ โดยเน้นส่งเสริมกิจกรรมการแลกเปลี่ยนบุคลากร การทำวิจัยร่วม การทำหลักสูตรการศึกษาร่วม เป็นต้น

ความตกลงที่สำคัญ ๆ กับไทย

ความตกลงที่ได้ลงนามไปแล้ว

-

ความตกลงที่อยู่ในระหว่างการพิจารณา

ความตกลงด้านการค้า

- ปัจจุบันไทยกับนามิเบียยังไม่มีความตกลงระหว่างกัน

-  ไทยต้องการสนับสนุนการจัดทำความตกลงส่งเสริมและคุ้มครองการลงทุน และความตกลงเพื่อการเว้นการเก็บภาษีซ้อนไทย-นามิเบีย เพื่อเป็นกลไกในการขยายความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจระหว่างกัน ทั้งนี้ ฝ่ายไทยได้เสนอร่างมาตรฐานของร่างความตกลงทั้ง 2 ฉบับดังกล่างข้างต้นแก่ฝ่ายนามิเบียแล้วตั้งแต่ไตรมาสที่ 2 ของปี 2551 จึงขอให้ฝ่ายนามิเบียเร่งรัดการพิจารณา

การเยือนที่สำคัญ

ฝ่ายไทย

พระราชวงศ์

- ไม่มีการเสด็จฯ เยือน

นายกรัฐมนตรี / คณะรัฐมนตรี / เจ้าหน้าที่ระดับสูง

- วันที่ 21 มีนาคม 2533 ในโอกาสที่นามิเบียฉลองเอกราช ประเทศไทยส่งคณะผู้แทนจากกระทรวงการต่างประเทศไปร่วมพิธีที่กรุงวินด์ฮุก

- วันที่ 5 -14 กันยายน 2537 คณะสำรวจข้อมูลกระทรวงการต่างประเทศเยือนนามิเบียเพื่อกระชับความสัมพันธ์ทวิภาคีและหาลู่ทางพัฒนาความร่วมมือด้านการค้า การลงทุน และการท่องเที่ยวระหว่างกัน

- ปี 2542 ม.ร.ว. สุขุมพันธุ์  บริพัตร รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการต่างประเทศเยือนนามิเบียอย่างเป็นทางการ

- วันที่ 5-7 สิงหาคม 2552 นางจิตริยา ปิ่นทอง รองปลัดกระทรวงการต่างประเทศ นำคณะ Focus Group ซึ่งประกอบด้วยผู้แทนจากภาครัฐ ภาคเอกชน และสื่อมวลชน เยือนนามิเบีย

- วันที่ 21-30 พฤศจิกายน 2552 นายกนก วงศ์ตระหง่าน ที่ปรึกษานายกรัฐมนตรี นำคณะผู้แทนสถาบันอุดมศึกษาไทย เยือนบอตสวานาและนามิเบีย

ฝ่ายนามิเบีย

ประธานาธิบดี / นายกรัฐมนตรี / คณะรัฐมนตรี

- วันที่ 4 เมษายน 2536 นายโมเส ทิเทนเดโร (Dr. Mose Tjitendero) ประธานสภาแห่งชาตินามิเบียเดินทางจากกัมพูชาผ่านประเทศไทยเพื่อไปยังอินเดีย

- วันที่ 13-19 ตุลาคม 2541 นายสแตน เว็บสเตอร์ (Stan Webster) รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงเกษตร น้ำ และการพัฒนาชนบทนามิเบีย และคณะ เยือนไทยเพื่อศึกษาเกี่ยวกับลู่ทางในการร่วมลงทุน

- วันที่ 28 กันยายน - 2 ตุลาคม 2543 นายฮาเก จีนกอบ (Hage Geingob) นายกรัฐมนตรี นามิเบียเยือนไทยอย่างเป็นทางการในฐานะแขกของรัฐบาล

- วันที่ 27 มีนาคม – 1 เมษายน 2553 นางมาร์กาเร็ต เมนสา-วิลเลียมส์ (Margareth Mensah-Williams) รองประธานคณะมนตรีแห่งชาติ เยือนไทยเพื่อเข้าร่วมการประชุมสมัชชาสหภาพรัฐสภา (Inter-Parliamentary Union – IPU) ครั้งที่ 122 ที่กรุงเทพฯ

************************

มิถุนายน 2555

กองแอฟริกา กรมเอเชียใต้ ตะวันออกกลางและแอฟริกา โทร. 0-2643-5047-8